Լու­րյեի էթ­նո-հո­գե­բա­նա­կան պրպ­տում­ներն ուղղ­ված են ան­գի­տակ­ցա­կա­նու­թյան ո­լոր­տի խոր շեր­տե­րին: ՈՒ­շադ­րու­թյուն է դարձ­վում ար­քե­տի­պի ման­րա­մաս­նե­րից մե­կին. «Ան­ցա­ծի մա­սին հի­շո­ղու­թյու­նը» հա­յե­րի գի­տակ­ցու­թյան կարևո­րա­գույն բա­ղադ­րիչ­նե­րից մեկն է:

1996 թ. սեպ­տեմ­բե­րի 22-ին, նա­խա­գա­հա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րը կեղ­ծե­լու ար­դյուն­քում, հայ­տա­րար­վեց Լ. Տեր-Պետ­րո­սյա­նի, ա­ռա­վել քան կաս­կա­ծե­լի, հաղ­թա­նա­կի մա­սին՝ 51,35 % կողմ քվեով, ընտ­րող­նե­րի 60,3 % մաս­նակ­ցու­թյամբ: Ի պա­տաս­խան ընդ­դի­մա­դիր ու­ժե­րի միաս­նա­կան թեկ­նա­ծու Վ. Մա­նու­կյա­նի բո­ղո­քի ցույ­ցե­րի, Երևա­նի փո­ղոց­ներ բեր­վե­ցին տան­կեր:

Շո­կի­նը միա­կը չէր, ում Իո­սի­ֆյա­նը կա­րո­ղա­ցել էր հա­նել ստա­լի­նյան բան­տե­րից ու մահ­վան խցե­րից: Ա­զատ­ված­նե­րին նա հիմ­նա­կա­նում ու­ղար­կում էր Հա­յաս­տան՝ գի­տու­թյան ու ար­դյու­նա­բե­րու­թյան ո­լորտ­նե­րում աշ­խա­տե­լու հա­մար:

Բեռլինի պատի անկումից 30 տարի անց ժողովրդավարական ու լիբերալ աշխարհը իր պատմության մեծագույն ճգնաժամերից մեկն է ապրում՝ գրում է Le Figaro-ն:

«Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի և նրա շուրջ» ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի զար­գա­ցու­մը հիմք է տա­լիս եզ­րա­կաց­նե­լու, որ Լու­րյեի «Պատ­մա­կան ազ­գա­բա­նու­թյու­նը» պատ­րաստ­վել է տվյալ մե­նագ­րու­թյու­նը 1997 թվա­կա­նին «Բաց հա­սա­րա­կու­թյան» ինս­տի­տու­տի ա­ջակ­ցու­թյամբ հրա­տա­րակ­վե­լուց շատ ա­վե­լի վաղ, և նե­ցուկ է հան­դի­սա­ցել Հա­յաս­տա­նում իշ­խա­նու­թյան բռ­նա­զավթ­մա­նը, անգ­լիա­կան դի­վա­նա­գի­տու­թյան «արևե­լյան» ծրագ­րե­րի հե­տա­գա ի­րա­գործ­մա­նը:

Հայ­կա­կան հար­ցը դի­վա­նա­գի­տա­կան ճա­նա­պար­հով լու­ծե­լու հույ­սը կորց­րած Խրի­մյան Հայ­րի­կը եզ­րա­հան­գեց, որ գո­յատևե­լու միակ ու­ղին մնում է ազ­գա­յին-ա­զա­տագ­րա­կան պայ­քա­րի մի­ջո­ցով եր­կա­թե շե­րեփ ձեռք բե­րե­լը:

Լոնդոնում բացվել է Թութանհամոն փարավոնի դամբարանում հայտնաբերված իրերի ցուցահանդես, ներկայացված է 150 ցուցանմուշ, որոնցից 60-ը Եգիպտոսից երբևէ դուրս չեն բերվել՝ հագուստներ և ինտերիերի առարկաներ, որոնք նախատեսված էին փարավոնի հանդերձյալ կյանքի համար:

ՀՀՇ-ն պաշ­տո­նա­պես հայ­տա­րա­րում է հետևյա­լը. «Մեր շար­ժումն ուղղ­ված չէ որևէ ժո­ղովր­դի դեմ: Մեր սկզ­բունքն է՝ խա­ղաղ ու հա­մե­րաշխ ապ­րել հարևան բո­լոր ժո­ղո­վուրդ­նե­րի հետ:

1989 թ. ապ­րի­լի հան­րա­հա­վաք­նե­րից մե­կի ժա­մա­նակ հն­չած սադ­րիչ կո­չե­րը բազ­մա­հա­զա­րա­նոց ամ­բո­խին ուղ­ղոր­դե­ցին հան­րա­պե­տու­թյան պե­տա­կան անվ­տան­գու­թյան կո­մի­տեի (ՊԱԿ) շեն­քի գրավ­մա­նը, տվյալ կազ­մա­կեր­պու­թյու­նը ո­րա­կե­լով «կաու­չու­կի գոր­ծա­րա­նից ա­վե­լի հրե­շա­վոր»:

1999-ի հոկտեմբերի 27-ին, ժամը 17:15-ի սահմաններում, երբ Ազգային ժողովում կառավարության անդամների հետ հարցուպատասխանն էր, նիստերի դահլիճ ներխուժեցին զինված անձինք և կրակ բացեցին՝ թիրախ ընտրելով Ազգային ժողովի նախագահ Կարեն Դեմիրճյանին և վարչապետ Վազգեն Սարգսյանին: